500+ w trakcie rozwodu

W ustawie regulującej przyznawanie świadczenia 500+ posłużono się definicją z ustawy o świadczeniach rodzinnych, która nie pozwala na uwzględnianie okoliczności o charakterze indywidualnym czy osobistym, ani przyznawanie świadczenia kierując się zasadami współżycia społecznego czy słuszności.

Warunki nabycia prawa do świadczenia wychowawczego, a także zasady przyznawania oraz wypłacania tego świadczenia regulują przepisy ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz.U. 2016, poz. 195, zwanej dalej ustawą).

Przysługuje on matce, ojcu, opiekunowi faktycznemu dziecka bądź opiekunowi prawnemu dziecka do dnia ukończenia przez dziecko 18. roku życia w wysokości 500 zł miesięcznie na dziecko w rodzinie.

Zgodnie z ustawą, rodzina oznacza małżonków, rodziców dzieci, opiekuna faktycznego dziecka oraz zamieszkujące wspólnie z tymi osobami, pozostające na ich utrzymaniu dzieci w wieku do ukończenia 25. roku życia.

Są to również dzieci, które ukończyły 25 rok życia, legitymujące się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności, jeżeli w związku z tą niepełnosprawnością przysługuje świadczenie pielęgnacyjne lub specjalny zasiłek opiekuńczy albo zasiłek dla opiekuna, o którym mowa w ustawie z dnia 4 kwietnia 2014 r. o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów (art. 2 pkt 16 ustawy, Dz. U. z 2016 r. poz. 162).

W momencie, gdy dziecko, zgodnie z orzeczeniem sądu, jest pod opieką naprzemienną obojga rodziców rozwiedzionych, żyjących w separacji lub żyjących w rozłączeniu, dziecko zalicza się jednocześnie do członków rodzin obydwojga rodziców.

Sąd nie rozstrzyga, komu przysługiwać będzie w toku procesu świadczenie wychowawcze, tzw. 500+, albowiem to reguluje ustawa.